Sostratos

0
207

Do przysłowiowych siedmiu cudów świata starożytnego, czyli siedmiu dzieł architektury i sztuki słynących w starożytności i w następnych epokach ze swych niezwykłych rozmiarów, piękna lub techniki wykonania, należała między innymi również latarnia morska na Faros. Faros to nazwa niewielkiej wysepki u północnych wybrzeży Egiptu, leżącej w pobliżu Aleksandrii. Jeszcze w IV w. p.n.e. król Ptolemeusz Soter kazał wysepkę tę połączyć ze stałym lądem za pomocą mola. Owo dość śmiałe na ówczesne czasy przedsięwzięcie techniczne zostało jednak wielokrotnie zdystansowane później, za panowania króla Ptolemeusza II Filadelfosa, na którego zlecenie architekt Sostratos z Knidos wzniósł tu w latach 285?278 p.n.e. wysoką wieżę, mającą pełnić rolę latarni morskiej, wskazującej żeglarzom drogę do portu Aleksandria. Aleksandria była wówczas jeszcze bardzo młoda, gdyż miasto to zostało założone przez Aleksandra Wielkiego (od którego wzięło swą nazwę) zaledwie kilkadziesiąt lat wcześniej, w roku 331 p.n.e. Niemniej jednak było to już najludniejsze miasto ówczesnego świata, największa obok Rzymu metropolia starożytności. Swój niezwykle szybki rozwój i rozkwit zawdzięczała ożywionemu handlowi z partnerami w wielu krainach Europy, Afryki i Azji. Było to zaś możliwe przede wszystkim dzięki posiadaniu przez Aleksandrię największego w starożytności portu, umożliwiającego prowadzenie na wielką skalę wywozu i przywozu towarów drogą morską. Cóż, kiedy żeglarze miewali trudności z odnalezieniem portu aleksandryjskiego mimo jego znacznych rozmiarów. Brakowało im po prostu w tym dość monotonnym pod względem topograficznym rejonie jakichś ułatwiających żeglugę charakterystycznych znaków orientacyjnych. W innych stronach świata pomagały im w nawigacji widoczne z oddali wyniosłości terenu lub wysokie budowle, tu zaś niczego podobnego nie było.